Knjiga daje istorijski prikaz razvitka ideje nenasilja počevši od stvaranja prvih monoteističkih religija pa do završetka Drugog svetskog rata s ciljem da pruži odgovor na dilemu da li je upotreba nenasilnih metoda borbe adekvatnija od upotrebe sile koja je do sada bila dominantan obrazac rešavanja sporova.

Centralni stav koji Kurlanski iznosi u ovom delu glasi da je povezivanje religije sa državom i njenim aparatom, koje se dogodilo u slučaju hrišćanstva i islama, dovelo do postepenog, ali sigurnog napuštanja osnovnih načela, koja su determinisala navedene religije, a koja su bila inspirisana idejom nenasilja. Kao posledica, došlo je do stvaranja neprirodne zajednice u kojoj je državni aparat određen kategorijama nasilja prevladao.

U prilog tome on prikazuje preobražaj hrišćanstva od apsolutnog negiranja svake vrste nasilja do opravdavanja krstaških ratova i ubijanja nevernika.

Autor ističe da je džihad, u svom izvornom smislu, označavao težnju ka otelotvorenju “idealnog” muslimana, a da je tek kasnije, kao odgovor na krstaške ratove, dobio značenje koje poseduje i danas, a koje označava sveti rat protiv nevernika.

Glavni deo knjige predstavljaju poglavlja pod nazivima “Prokletstvo nasilja” i “Omiljeni pravedni rat”. U ovom delu autor obuhvata period tzv. “real politike” koja je u Evropi bila dominantna od sredine XIX veka pa do završetka Drugog svetskog rata.

On pokazuje da je period do Prvog svetskog rata bio obeležen mnogim mirovnim aktivnostima poput osnivanja brojnih mirovnih organizacija, uključujući tu i Međunarodnu ligu za mir, aktivizmom intelektualaca toga doba: Viktora Igoa, Lava Tolstoja, Alfreda Nobela i dr., ali da taj talas aktivnosti ipak nije uspeo da spreči izbijanje Velikog rata.

Ipak, i pored svoje razornosti i pogubnosti, ratovi nisu uspeli da potisnu ideju nenasilja, koja je još uvek prisutna i nastavlja svoj život kroz mirovne pokrete koji su veoma brojni i čiji je krajnji cilj ukidanje rata kao obrasca ljudskog ponašanja. Uporedo sa opstankom ideje to je period koji je obeležen aktivizmom dvojce najvećih propovednika nenasilja, Mahatma Gandija i Martin Lutera Kinga. Autor sjajno pokazuje da su, poput proroka svetskih religija, i oni morali da dožive nasilnu smrt da bi njihova borba bila prihvaćena kao civilizacijski korak napred.

Sam kraj knjige donosi nam dvadeset i pet teza koje istovremeno predstavljaju rezime knjige i osnovne principe, svojevrsne “zapovesti” nenasilja. Ovi principi, kao i knjiga u celosti, treba da posluže svima koji smatraju da je put nenasilja jedini ispravni put kojim se može ići u vremenu koje dolazi.