Mihajlo Marković rođen je 24. februara 1923. u Beogradu, gde se školovao i diplomirao na Filozofskom akultetu. Doktorirao je u Londonu 1956.

Pre rata je bio komunistički aktivista, partizan i saborac Josipa Broza Tita, a iz Drugog svetskog rata je izašao kao kapetan I klase. Potom je postao Titov kritičar, učesnik i strateg demonstracija na Beogradskom univerzitetu 1968. i pripadnik grupe Praxis, u kojoj su bili istaknuti filozofi i protivnici Titove teorije i prakse iz Srbije, Hrvatske, Slovenije i BiH.

Od osnivanja Instituta za filozofiju u Beogradu, 1967, u narednih osam godina bio je upravnik tog instituta. Vodio je i jedno od odeljenja Instituta društvenih nauka u Beogradu, a od 1973. je član Međunarodnog filozofskog instituta u Parizu.

U januaru 1975. je iz političkih razloga suspendovan na Filozofskom fakultetu i potom postaje jedan od poznatijih disidenata, aktivan u Srpskoj akademiji nauka i umetnosti, za čijeg je dopisnog člana izabran 1963.

Držao je predavanja na mnogim evropskim univerzitetima i akademijama nauka i u SAD i Kanadi. Biran je za člana mnogih naučnih društava i akademija u svetu.

Jedan je od osnivača Socijalističke partije Srbije i autor programskih načela te partije. Na prvoj sednici Glavnog odbora SPS-a, u julu 1990, izabran je za jednog od potpredsednika. U novembru 1995. isključen je iz SPS-a. U junu 2002. prisustvovao je neuspelom vanrednom kongresu SPS-a, posle čega se nije stranački angažovao.

U novembru 2004. svedočio je na suđenju Slobodanu Miloševiću u Haškom tribunalu kao svedok odbrane.

Njegove knjige su objavljene i u inostranstvu.

Marković će biti sahranjen u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.